حس !
حس نوشتن حس خوندن حس حرف زدن !
تمام اینا پریده !
اگه هم میاد و اگه هم به حس مورد نظر محل بدم سریع مثل سگ پشیمون می شم ...
نوشته رو پاکش می کنم و حرف زده شده رو پس میگیرم !
نمی دونم چرا این طوری شدم !
نمی دونم کیم کجام چی کار می کنم! می خوام چی کار کنم؟ این آدمایی که من دوستشون دارم دوستم دارن؟ اونی که من دوستش ندارم دوستم داره؟ چرا بهم گفت نگرانمه؟ چرا بهم گفت فرق کردی؟ من چه فرقی کردم؟ من همون ادم قبلیم ! فقط خسته شدم از دعواهایی که به خونه ی ما ربطی نداره !
از نگرانی های که باعثش یه نفر دیگه است و من هیچ کاری نمی تونم انجام بدم !
از این که نمی ذارن تنها دارایی دنیام رو ببینم ! هیچ کس نمی فهمه من از تمام دنیا همین سه تا رو دارم؟ این سه تا دنیای منن ! بفهمین !
می ترسم کسایی که نباید این جا رو بخونن بخونن ! اینا ماله منن! این فکرا این حرف ها ! فقط فقط ماله منن و کسایی که هیچ وقت نمیان این جا و کسایی که میان و نمیخونن و یا کسایی که میان و میخونن ولی منو نمی شناسن!
نمی خوام کسی بهم نظر بده خیلی خری ! نمی خوام کسی بهم بگه فرق کردی ! یا از این جور چیزا که آشناها می گن!
می خوام همین طور که هستم قبولم داشته باشن. بدون گذشته بدون هیچ حرف و حدیثی ! من اینم! می خوای بخوا نمی خوای نخوا !
من دارم از آدما و کسایی که دوستامن دور می شم و خودم نمی دونم چرا. من می ترسم به کسی بدم این وبلاگ رو بخونه نمی دونم چرا. ای نوبلاگ شاید برای کسی که منو نمی شناسه بی معنی و مزخرف باشه اما برای کسی که می شناسه اگر دقت کنه کلی چیزا داره.
کلی چیزا که ماله یه ادم تودار ۱۶ ساله است.... شایدم ۱۵ ! نمی دونم ! یه بچه ی کوچیک !
من جایی بین دوستام ندارم. تمامشون می خوان روی منو کم کنن. که چی؟ چرا؟ نمی فهمم شوخیه یا جدیه.
نمی خوام ناراحت شم. اما بعضی مواقع ناراحت می شم اما می گم نشدم ... از این کار متنفرم! چرا دروغ بگم؟ که گیر ندن؟ اره ! من از گیر دادن های شماها خسته شدم ! گیر دادن هایی که می دونم برای هیچین! برای اینکه وقتی می خواین ازم کاری براتون کنم نگم نه.
چطور توقع دارین وقتی شماها هیچی رو به من نمیگین من بیام برای شماها درد ها و فکرامو بگم؟ چطور انتظار دارین وقتی منو تک می ندازین من تودار نشم؟
حالم داره از خودم و افکارم بهم میخوره! یه سطل یا پلاستیک لطفا !
